Zdobycie sztandarów, 1897

Józef Brandt obok Maksymiliana Gierymskiego i Władysława Czachórskiego był najwyżej cenionym i najbardziej znanym przedstawicielem polskiej kolonii artystycznej w Monachium na przełomie XIX i XX w. Jest jednym z najbardziej cenionych malarzy scen batalistycznych. Studia artystyczne rozpoczął w pracowni Leona Cognieta w Paryżu. Korzystał również z rad Juliusza Kossaka, którego twórczość bardzo sobie cenił i szanował. W 1863 r. Józef Brandt wyjechał do Monachium, gdzie studiował pod kierunkiem Franza Adama, Teodora Horschelta i Karla von Piloty'ego. W stolicy Bawarii pozostał już na stałe. Miesiące letnie spędzał w Orońsku koło Radomia, gdzie od 1877r. miał swój majątek z urządzonymi dwoma pracowniami. Podróżując po Polsce i Ukrainie dużo rysował. Jego szkice ołówkowe i akwarelowe były najczęściej studiami do dużych, panoramicznych kompozycji tworzonych w pracowni monachijskiej. Malował obrazy o tematyce batalistycznej ale także sceny rodzajowe, pejzaże, rzadko portrety. Prace jego cieszyły się niezmiennie ogromnym powodzeniem, zarówno na rynku europejskim jak i amerykańskim. Sprawiło to, że tylko niewielka część przebogatej twórczości trafiła do zbiorów polskich. Józef Brandt pozostał na zawsze malarzem polskim pomimo ogromnych sukcesów i zamieszkiwania poza granicami kraju. W swojej twórczości podejmował wyłącznie tematy związane z historią Polski, najczęściej były to dzieje Polski siedemnastowiecznej. W sposób szczególny upodobał sobie sceny z życia kresowego. Sygnując swoje obrazy, dodawał dopisek „z Warszawy", określając w ten sposób swoją przynależność narodową. Należał do artystów najczęściej nagradzanych. Był członkiem lub profesorem honorowym Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, Monachium i Pradze, a po śmierci Jana Matejki kandydatem na dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie.