Kwiaty w wazonie

Maria Giżbert-Studnicka, z domu Giżbert, wyszła za mąż za kuzyna, doktora medycyny, Leona Giżberta. Początkowo uczyła się malarstwa prywatnie, a od 1895 roku przebywała we Francji i studiowała w Akademii Collarossiego. Po powrocie w 1901 roku zamieszkała w Krakowie. Swoje prace wystawiała w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych oraz w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Od 1914 roku zamieszkała we Lwowie i tu w roku 1928, w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych zorganizowano wystawę zbiorową jej prac. Do 1934 roku odbywała dużo podróży zagranicznych, do Włoch, do Belgii, Danii oraz do Bretanii. Jej twórczość malarska rozwijała się dwoma nurtami. Pierwszą jej fascynacją było malarstwo w duchu Młodej Polski. Uwidaczniało się to w symbolicznych kompozycjach figuralnych i w projektach witraży. Drugim źródłem inspiracji pozostawało francuskie malarstwo impresjonistyczne. Te tendencje wyraźnie ujawniały się w jej pejzażach, martwych naturach i przedstawieniach kwiatów.