Święto Jordanu

Władysław Jarocki, po ukończeniu architektury we Lwowie, uczył się malarstwa w krakowskiej Akademii u J. Mehoffera i L. Wyczółkowskiego w latach 1902 – 1906. Naukę kontynuował w Académie Julian w Paryżu. Dużo podróżował, był we Włoszech na stypendium. Od 1904 roku odwiedzał wielokrotnie Huculszczyznę i Podhale. W 1915 roku zaczął służbę w wojsku austriackim. Po wojnie zajął się dydaktyką na wyższych uczelniach Lwowa. W 1921 roku został profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w latach 1933 – 1935 był prorektorem uczelni. Od 1909 roku należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, a od 1910 roku do wiedeńskiej „Secesji”. W latach 1927 – 1934 był prezesem krakowskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuk Pięknych. Organizował wystawy, zajmował się grafiką użytkową. Poza tą działalnością bardzo dużo sam wystawiał, były to głównie pejzaże, portrety, sceny rodzajowe, często ukazujące folklor. Jego prace wyróżnia dojrzałość kolorystyczna i dekoracyjność charakterystyczna dla malarstwa młodopolskiego.