Widok na ruiny, około 1955

Jacek Sienicki studiował malarstwo w latach 1948-1954 w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem K. Tomorowicza, A. Rafałowskiego, M. Włodarskiego i A. Nachta-Samborskiego, przez wiele lat był jego asystentem, a następnie profesorem macierzystej uczelni. Debiutował na wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Sięgał zarówno do repertuaru środków znamiennych dla symbolizmu, ekspresjonizmu, jak też polskiego postimpresjonizmu. Chętnie grupował obrazy w kontynuowane przez dziesiątki lat serie poświęcone ważnym dla siebie zagadnieniom, Warszawie, martwej naturze, samotnej roślinie, postaci ludzkiej. Przedstawiał różne przestrzenie życia ludzkiego, przede wszystkim dramat istnienia w zdegenerowanym otoczeniu. Początkowo, tuż po Arsenale, malował „głuche” ściany zrujnowanych kamienic, relikty przeszłości, pamiątki nieludzkiej historii. Celowo je poszerzał. Z czasem zaczął szczególnie akcentować biologiczny aspekt życia. Po obrazach skupionych, wyciszonych, zaczął malować radośnie, wyrazistymi barwami. Ta właśnie cecha, opozycja między tendencją do gaszenie koloru a jego rozbłyskami, w sposób szczególny charakteryzowała sztukę Sienickiego. Pokazywała nieustanne wahanie artysty, a jednocześnie dawała możliwość ambiwalentnego odczytywania jego twórczości. Sienicki był między innymi laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida w 1975 roku, niezależnej Nagrody im. J. Cybisa w 1983 roku oraz nowojorskiej Nagrody Fundacji A. Jurzykowskiego w 1993 roku.